امپراطوری مقدس روم

در قرون وسطی اولیه ، آلمان و فرانسه بخشی از حکومت کارولنژی بودند که شارلمانی بر آنان حکومت می کرد. با مرگ وی ، جنگ قدرت بین فرزندانش درگرفت و سرانجام باعث تکه تکه شدن قلمرو وی شد. در سال 843 میلادی ، پیمان وردون رسماً این امپراتوری را به سه بخش تقسیم کرد. ایتالیا و آلمان و فرانسه هر کدام سرزمین های مستقلی شدند. در آلمان ، اوتوی اول در سال 962 میلادی و در حین لشکرکشی به ایتالیا ، در رم تاجگذاری کرد. او و جانشینانش از آن پس  خود را امپراتور نامیدند و سرزمین های تحت فرمانشان هم امپراتوری مقدس روم نام گرفت. این امپراتوری نماد فئودالیسم در زمان خود بود و همین باعث شد که تا قرن نوزدهم میلادی به وحدت دست نیابد. امپراتور نیز به دلیل کشمکش های متعدد با کلیسا ، به زودی قدرت خویش را از دست داد و تبدیل به مقامی تشریفاتی شد.

قلمرو امپراتوری مقدس روم در سال 1360 میلادی

در قرون پانزده و شانزده میلادی که کشورهای اسپانیا ، انگلستان و فرانسه در حال تبدیل شدن به کشورهای نیرومند و دارای وحدت بودند ، آلمان و ایتالیا بر خلاف این جهت حرکت کردند. در سال 1806 میلادی و با آغاز جنگ های ناپلئونی ، امپراتوری مقدس روم ، که در نبرد با ناپلئون شکست خورد ، فرو پاشید و آخرین امپراتور آن ، فرانسیس دوم ، تاج امپراتوری را بر زمین نهاد. آلمان از آن پس به اتحادیه راین تبدیل شد که مجمعی ناپایدار از شاهزاده نشینان آلمانی بود. این وضع تا نیم قرن بعد ادامه یافت تا آنکه آلمان به وحدت دست یافت.